Mijn eerste module bij Hersenz zit er op ‘’omgaan met veranderingen’’ en dit was een hele leerzame module.Toen ik begon met dit traject wist ik niet wat ik ervan moest verwachten en was ik toch ook wel een beetje zenuwachtig. Ik wist al dat ik de jongste was en het leeftijdsverschil 30+ zal zijn. Ik had een bepaald vooroordeel en dacht doordat leeftijdsverschil, zullen we wel heel verschillend zijn en lastig met elkaar kunnen communiceren. En daar moet ik van terug komen en het leeftijdsverschil maakt niks uit.S Morgens begint altijd met een cognitieve les van 2 uur en met een koffie pauze natuurlijk. En wat krijg je van zo een ochtend veel energie, maar tegelijkertijd ben je daarna ook even helemaal op. Het wekelijks bespreken van een thema uit de module kost ontzettend veel energie en tijd. Want thuis heb ik een heel online leer portal die de andere week weer klaar moet zijn. Dit is eigenlijk de voorbereiding op de cognitieve les.In de ‘’omgaan met veranderingen’’ module zijn we eigenlijk heel veel terug gegaan naar wie ik was voor mijn infarct . Ook zijn we gaan kijken hoe mijn persoonlijkheid toen was en nu is. Ik beschreef mijn persoonlijkheid hoe die was als heel sociaal, kletste graag, voelde me altijd in wat ik deed de beste ( tikkeltje egoïstisch) ik was snel enthousiast, een dromer nam het allemaal niet te serieus ,ik vond het leuk om dingen te regelen en op de voorgrond te treden.Mijn huidige persoonlijkheid is dat ik meer op mezelf ben, dat ik snel in paniek schiet als er tijdsdruk en resultaat bij komt kijken. Kan me slecht concentreren( afgelopen dinsdag had ik een gesprek met mijn cognitief trainster thuis en er kwam post door de brievenbus en ik was gelijk afgeleid en het duurde even voordat ik weer verder kon met dat gesprek) Ook ben ik stiller geworden en zitten er heel de dag gedachten in mijn hoofd. 

Tijdens de cognitieve training hadden we een les met het thema gedrag naar hersenletsel. Hier gingen we bekijken welke dingen in je gedag zijn veranderd. Veranderingen die ik onder anderen heb zijn dat ik meer op mezelf ben. Ook merk ik dat ik langer nodig heb om informatie te verwerken.In die les kreeg ik een vrij simpele vraag van de cognitief trainster. Alleen lukte het mij niet om antwoord te geven op die vraag. Wat toen gebeurde was een paniekaanval. Mijn hartslag voelde ik bonken, het zweet brak mij uit, en mijn linker hand ging tintelen, en ik kwam niet meer uit mijn woorden.We namen daarna gelijk een kwartiertje pauze en dat had ik toen ook echt nodig. Toen we weer bij elkaar zaten gingen we het er weer over hebben. Ik vertelde dat ik precies dit gevoel het afgelopen half jaar op mijn werk meerdere keren per dag had. Daarvoor had ik het ook maar niet zo vaak.Als ik me zo voelde op mijn werk trok ik mezelf even terug op de wc of zocht een andere manier om even rustig te worden.Ik snapte nooit waar het vandaan kwam het gebeurde ineens net als in deze les.Mijn trainster wist mij te vertellen wat het was, dus ondanks dat ik mezelf op dat moment ontzettend rot voelde, was ik achteraf blij dat ik het kreeg.In een vorige les moest ik vertellen hoe ik was voor mijn infarct. Ik vertelde toen dat ik heel sociaal was met iedereen kon meepraten en als ik iets niet wist dan blufte ik me er wel doorheen. Ik vertelde ook dat ik me altijd de beste voelde op mijn werk ik vond mezelf de beste verkoper die er was (lichtelijk egoistisch)Ze vertelde jij was altijd gewend overal antwoord op te hebben, of als je het antwoord niet wist, dat je wel wat verzon. Door je infarct is die informatieverwerking steeds minder geworden dan wat je gewend was, en dan schiet je lichaam in paniek stand. En dat uit zich dan zo. Ik was achteraf zo blij dat dit gebeurd was en dat ik nu weet waardoor het komt.Tegenwoordig doe ik als ik een belangrijk gesprek heb, heel mijn verhaal van te voren uit typen zodat ik niks vergeet te vertellen. Eerst gebruikte ik steekwoorden maar ik merkte dat ik dan nog heel vaak dicht sloeg, als ze mij dan een vraag tussendoor stelden. Ik probeer mezelf dus al in die persoon te plaatsen met wie ik een gesprek ga krijgen(bijvoorbeeld een dokter) en zo maak ik mijn verhaal.Bedankt voor het lezen

Afgelopen tijd heb ik het heel druk gehad met mijn traject van Hersenz (en nog steeds). De module waar ik mee bezig ben heet omgaan met veranderingen. En wat is deze module confronterend,verhelderend,emotioneel,zwaar en ontzettend leerzaam. Elke week hebben we een nieuw onderwerp en die worden dan in alle lessen besproken. In de cognitieve lessen praten we veel met elkaar en leren we de onderwerpen, in de pmt lessen brengen we de theorie in praktijk.Een van de eerste onderwerpen die we besproken hebben heet levend verlies. Hier werd besproken wat we door ons infarct verloren hebben en hoe dat zich belemmert in het dagelijks leven. Ook hadden we een onderwerp dat heette mijn oude ik daar gingen we bespreken hoe mijn leven was voor mijn infarct. Als opdracht voor thuis moest ik zelf, maar ook bekende die mij kenden voor mijn infarct gaan beschrijven hoe ik was. Ook moesten ze mij gaan beschrijven hoe ik nu ben en hoe ze mijn toekomst voor hun zagen. Ook leren we manieren om dingen op een andere manier aan te pakken door middel van stop>denken>doen systeem. Ook leren we onze gedachten te kunnen beïnvloeden waardoor je minder blijft malen in je hoofd. En zo leren we meer manieren om het allemaal wat makkelijker te maken.Een paar jaar geleden zou het nooit in mij op zijn opgekomen om therapie te gaan volgen. Maar wat ben ik blij dat ik die stap wel heb genomen. Ik wilde het niet accepteren en wilde te veel mijn oude ik blijven. Alleen die oude ik die is er niet meer althans delen er van. Ik ben aan iets moois bezig bij Hersenz en daar ben ik trots op.Aan iedereen die een nah heeft en nog twijfelt om er wat aan te doen zal mijn advies zijn DOE HET!!

Ik ben nu ongeveer een week of vijf bezig met mijn traject bij Hersenz.
Het is een leerzaam,Intens, zwaar en confronterend traject.
Vorige week kwam ik binnen in de fysieke ruimte en daar lagen allerlei objecten op de vloer geen idee wat we daar mee moesten gaan doen. We gingen met zijn allen zitten en hadden twee hoepels voor ons neus een rode en een blauwe. Rood stond voor de negatief en blauw voor positief.Het was de bedoeling om 1 voor 1 door de ruimte te lopen en objecten te pakken die je in de hoepel mocht leggen. We moesten beide hoepels vullen met de de objecten die wij hadden gepakt.Ik wil een object bespreken die daar lag en mijn verhaal er bij vertellen. Tijdens het lopen door de ruimte lagen er allerlei dingen pionnen, balletjes, kussentjes, ringen en nog veel meer. Op de duur zag ik een hout doosje en daar zat het spel Jenga in. Ik nam dat mee en legde het in mijn rode hoepel en vervolgens ging ik weer zitten.Ik moest aangeven wat voor verhaal ik hier bij kon geven. Ik vroeg aan de groep of dat ze het spelletje Jenga kenden NEE zeiden ze. Ik ging het vervolgens uitleggen je moet eerst met de houten blokjes een toren maken en daarna moet je 1 voor 1 een houten blokje er uithalen. De toren word dan steeds minder stabiel en valt dan om. Bij de gene waarbij de toren om valt is de verliezer.Ik zei voor mijn infarct stond mijn toren overeind en toen ik te horen kreeg dat ik een infarct had gehad zijn er blokjes uit mijn toren gegaan maar nog steeds niet genoeg om om te vallen. Naar mate de jaren voorbij gingen kreeg ik steeds meer niet zichtbare problemen en telkens weer ging er een blokje uit mijn toren.Tot begin november 2020 toen ging mijn laatste blokje uit mijn toren en toen viel mijn Jenga toren omver. Op dat moment was iedereen er stil van en een mede kandidaat zei wat heb je dat mooi verteld. Die persoon gaf aan ik ga dat spel aanschaffen want op deze manier kan ik het aan mijn kleinkinderen uitleggen. Dat was voor mij een groot compliment

Sinds 2 weken ben ik bezig met mijn traject bij Hersenz. Ik zit in een groep van 3 beide 60 plussers dus ik ben de jongste, maar dat had ik wel verwacht. Ondanks het leeftijdsverschil hebben we veel overeenkomsten. Dit is mooi om te zien maar het voelt ook wel eens beangstigend. Wel is het fijn om er met elkaar over te praten.Ik ben met mijn eerste module begonnen en die gaat 14 weken duren. Naar die 14 weken begint er weer een nieuwe module en die duurt ook weer zolang.Een van de vragen wasWat heb je na je hersenletsel gedaan om te komen waar je nu bent?Mijn antwoord daarop was zolang mogelijk doorgaan hoe het voor mijn infarct ook was. Ik wilde gewoon niet dat ik veranderd was maar toch was ik dat. Misschien was dat niet direct voor mijn omgeving maar zelf voelde ik me veranderen en anders worden. Hier ben ik dus best een eind mee gekomen.

Ik heb weer een module klaar ‘’denken en doen’’ Door middel van de cognitieve piramide zijn we stap voor stap gaan kijken hoe het denken werkt en waar ik de meeste problemen ervaar. Ik ben in de afgelopen maanden hier mee gaan oefenen en ondanks dat ik de problemen al ervaarde en herkende vallen de puzzelstukjes langzaam in één.

Afgelopen weken zijn we gaan kijken hoe aandacht en geheugen werkt. Normaal gesproken sta je daar helemaal niet echt bij stil, maar in deze module gaan we daar diep op in, want hoe werkt dat nou bij iemand met een niet-aangeboren hersenletsel. Wat ik hier vertel zijn puur mijn eigen ondervindingen, maar het kan wel zijn dat je jezelf er in herken.

Ik ben weer een paar weken bezig met mijn 2e module bij Hersenz ‘’denken en doen’’ en het werd weer tijd om daar een blog over te schrijven. Afgelopen weken zijn weer leerzaam en zwaar geweest. Ik ben bezig om beter om te gaan met dubbeltaken dit gaat redelijk, wel merk ik dat ik veel meer last van mijn migraine heb gekregen. Ik weet niet zo goed of dat het komt doordat ik meer van mezelf vraag of dat het komt door de tijd van het jaar. Je leest namelijk nog al eens op internet dat de weer seizoenen een rol kunnen spelen op het uitlokken van migraine aanvallen.We zijn bezig geweest met de onderste twee lagen van de cognitieve piramide zie afbeelding.

Ik ben weer begonnen met een nieuwe module ‘’denken en doen’’ in deze module gaan we kijken naar onze denk functies.