Hallo allemaal, mijn naam is Isa en ik ben 20 jaar.

Mijn naam is Yvonne Engels

Het is 21 maart 2015. 

Mooi dat ik mijn verhaal met jullie mag delen en waarschijnlijk hebben we tenminste een ding gemeen. Wij hebben hersenen,immers waarschijnlijk heb jij net als ik niet- aangeboren hersenletsel en is daarmee dus aangetoond dat we in ieder geval hersenen hebben. Kijk dat schept alvast een band, al had ik natuurlijk liever gezien dat we op een ander gebied overeenkomsten zouden hebben dan op het gebied van NAH. 

Van stralende bruid naar patiënt op de spoedeisende hulp

Ik zal mijn verhaal even samenvatten. Ik ben Dave Roodink 47 jaar  (02-08-1974) en ik vind mezelf veel te jong voor onderstaande problemen. Ik was wat je noemt een “manusje van alles”, ik deed alles zelf. Een dakkapel? Maakte ik (middenin de winter) zelf. Een badkamer? Maakte ik zelf. Meubels? Maakte ik zelf… En ga zo maar door, als ik iets niet wist zocht ik het op. Ook in mijn werk was ik een autodidact, ik zou de groep wereldwijd bekend maken met ons nieuwe tekenpakket waar ik veel functionaliteit voor heb bedacht en het grootste deel van de bibliotheek “from scratch” heb uitgewerkt. Mijn NAH heeft mijn leven met de grond gelijk gemaakt. Voor mijn gevoel ben ik (bijna) alles kwijt:

Daar lag ik dan… met mijn gezicht op de tegels en m’n blote kont in de lucht. “Lag ik nou echt op de grond of droomde ik dit?” Helaas, ik lag er echt. Flauwgevallen in de badkamer. Au!

Eigenlijk zou ik een boek kunnen schrijven van het voorbije anderhalf jaar herstel van mijn niet-aangeboren hersenletsel. Dat zal ik de lezer besparen, want energie is er niet voldoende voor...

Het is heel emotioneel om er aan terug te denken maar ik vind dat ik het moet doen voor mezelf en anderen. Ik wil mijn verhaal graag delen.

Hoi lezers,