''Ik was nog zo jong''
Hallo allemaal, mijn naam is Isa en ik ben 20 jaar.
Op 30 november 2016, op 14-jarige leeftijd, kreeg ik een CVA. Plots niet meer kunnen wandelen, niet goed meer kunnen zien en horen, wartaal praten. Resultaat : een bloedklonter in mijn hoofd.
Hoe heb ik een NAH gekregen
Mijn mama heeft op haar 19 jaar een diepe veneuze trombose gehad in haar been. Nadat ik mijn hersentrombose kreeg hebben we ons samen laten onderzoeken en bleken mijn mama en ik beide iets in ons bloed te missen genaamd ‘factor VIII’. Hierdoor heb ik een erfelijk bloedstollingsprobleem dat vrij zeldzaam blijkt te zijn.
Hoe heeft het mijn leven veranderd
Het klinkt elke keer zo gek als ik het zeg maar mijn CVA zelf heeft mijn leven vooral in de positieve zin enorm veranderd en ik had het nodig om verder te kunnen. Het voelde als een teken.
Ik ben niet meer vergelijkbaar met de persoon die ik was voor mijn CVA. Ik was een heel verlegen, onzeker, ongelukkig meisje zo zoekend naar wie ik was en wat ik wilde. Toen ik mijn trombose kreeg stond mijn leven even stil. Maar ik had er nood aan. Ik weet nog toen ik in het ziekenhuis lag en ik soms bij mezelf dacht van ‘wat ben ik blij hier te liggen en niet naar school te moeten, mezelf te moeten bewijzen en door en door te gaan’. Ik was blij dat alles gewoon even stopte en stilstond zonder te hoeven denken aan het verleden of de toekomst. De eerste maanden thuis na mijn CVA waren heel raar. Elke dag was exact hetzelfde en ik voelde me ontzettend leeg. Mijn dag bestond uit uitslapen, wachten op verpleging, heel de dag in de zetel en terug gaan slapen. Elke dag opnieuw. Ik vind het heel saai klinken als ik dit schrijf maar ik weet dat ik het toen helemaal niet als saai ervaarde. Ik had het nodig. Die rust, het alleen zijn, tijd, verwerken. En ook nu nog steeds zijn deze dagen van rust heel belangrijk voor mij.
13 maart 2020 was de dag dat mijn leven voor mij begon. Op 13 maart sloten de scholen door corona. Ik weet nog heel goed, Ik kwam thuis en ik keek in de spiegel en ik voelde me gelukkig. Ik zag corona als een teken. Een teken om gelukkig te worden. Dat moment was het begin van een hele mooie weg. Ik besloot de confrontatie met mezelf aan te gaan. Wie ben ik? Wat doe ik graag? Wat kan ik goed? Wat wil ik doen? Wat wil ik bereiken? Vanaf die dag heb ik mezelf leren kennen! Ik maakte kennis met de natuur, ik ontdekte de kracht van spiritualiteit, meditatie, …. Ik ging in het gras liggen, ik lachte naar de zon, ik begon te zingen, ik begon te dansen in mijn badkamer, ik begon mezelf graag te zien!
En wauw, wat voelt het goed om dit te schrijven! Ik heb mezelf gered en mezelf uit de diepste put gehaald. Geen woorden kunnen beschrijven hoe trots ik ben op mezelf.
Natuurlijk bracht mijn NAH ook negatieve dingen met zich mee.
Elke dag is een uitdaging en elke dag is een confrontatie. Extreme oververmoeidheid, extreme overprikkeling, 24/7 hoofdpijn hebben en vooral het onbegrip van mensen omdat ze het niet kunnen zien.
Een aangepast uurrooster op school, niet kunnen deelnemen aan de sportdag, niet aan vroege uren kunnen deelnemen. Blijkbaar klinkt dit mega leuk voor mijn leeftijdsgenoten.
Toch zou ik er alles voor over hebben om eens één dag alles ‘normaal’ te kunnen deelnemen aan de normaalste zaken, geen seconde geconfronteerd moeten worden met mijn NAH of mij geen enkele keer te moeten verantwoorden, keer op keer.
6 maand geleden kreeg ik ook te horen dat het eigenlijk niet zo goed met me ging. Verschillende fistels zijn zich gaan vormen in mijn hoofd. Op 31 mei 2022 heb ik een operatie gehad aan mijn hoofd. Ze hebben 7 meter in mijn hoofd dichtgemaakt met spiraaltjes en lijm. Heftig.
De operatie is zeer goed verlopen en het gaat goed met mij.
De typische NAH symptomen (oververmoeidheid, overprikkeling en hoofdpijn) zal ik altijd blijven hebben. De ene dag lukt het al wat beter dan de andere om deze te aanvaarden.
Wat doe ik er zelf aan om beter om te gaan met NAH
Naar mijn lichaam luisteren en mijn lichaam accepteren, en onthouden dat ik niet mijn gedachten of gevoelens ben.
Bepaalde zaken helpen mij ook heel hard om rust te vinden en terug tot mezelf te komen.
Ik mediteer dagelijks, volg regelmatig yoga lessen (yin yoga raad ik zeker aan). Yoga in combinatie met healing sounds, klankschalen, zang helpt me echt enorm bij slechte momenten.
Als een situatie mij te druk wordt of ik voel een moment van ‘dit is even te veel voor mij’, ga ik dit ook aangeven zonder me ervoor te schamen. Weet dat je je nooit moet verantwoorden.
Luister naar waar jij nood aan hebt. Wenen, roepen, zingen, .. Het is allemaal oké.
Jij bent helemaal oké!
Wat is mijn toekomstvisie en wat wil ik nog bereiken?
Nu ik mezelf beter ken, wil ik de wereld rondom mij leren kennen. Mijn ultieme droom is om met een hippiebusje alleen de wereld rond te reizen.
Ook is een van mijn doelen om met mijn verhaal andere mensen te kunnen inspireren en te steunen. Momenteel studeer ik orthopedagogie. Ik zou heel graag willen werken met mensen met een beperking, of mensen met mentale struggles.
Verder wil ik mezelf blijven leren kennen en groeien. Ik hoop veel nieuwe mensen te leren kennen en vooral de mooiste plekken op de wereld te zien.
Liefste zelf, wat ben ik trots op jou! Op de persoon die je was, op de persoon die je bent en op de persoon die je nog gaat worden.
Het leven is zo kort maar ik ben nog zo jong! De toekomst lacht me toe!
Liefs,
Isa Vanderseijpen
Volg mij op Insta isa.vds of stuur een mail naar Isa.vanderseijpen@gmail.com
Reactie plaatsen
Reacties