Lotgenoten / NAH / Hulp / ongeluk | ervaringen delen

Lees dit motiverende NAH verhaal van een jonge vrouw

Hoi lezers,

Eric heeft mij een tijdje geleden gevraagd of ik een gastblog over mijn NAH-verhaal wilde schrijven voor deze website. Mijn verhaal heb ik al eerder (letterlijk) opgetekend in mijn stripboek "Alles op z'n kop", maar ik vind het erg leuk om te vertellen hoe dat boek tot stand is gekomen en natuurlijk zal ik jullie een leuke strip voor bij het verhaal niet onthouden ;-). Hieronder mijn verhaal:

Ik ben Manon de Koning, inmiddels alweer dertig jaar en ik woon in een dorpje aan de kust. Ik heb een leuke vriend en een Golden Retriever en, naar omstandigheden, gaat het goed met me. Toen ik 21 jaar was, heb ik op het voetbalveld een ongeluk gehad en daar heb ik Niet-aangeboren hersenletsel aan overgehouden en dat heeft mijn leven voorgoed veranderd.

Voor mijn ongeluk stond ik midden in het leven: ik studeerde Nederlands aan de universiteit van Leiden, had een bijbaantje en in mijn vrije tijd voetbalde ik en deed ik leuke dingen met vrienden. Na mijn ongeluk werd al vrij snel duidelijk dat ik veel dingen die voor mij zo normaal waren niet meer zou kunnen. Ik moest mijn studie noodgedwongen afbreken en in plaats daarvan ging ik poliklinisch revalideren bij Sophia Revalidatie (tegenwoordig Basalt Revalidatie) begeleid door een jongerenteam gespecialiseerd in NAH. Achteraf las ik ergens dat hersenletsel betekent dat er een breuk in je levenslijn komt en dat er altijd een "voor en na" zou zijn en tijdens mijn revalidatie werd me inderdaad duidelijk dat ik altijd beperkingen zou blijven houden door mijn letsel. Studeren en werken lukte niet meer en ik heb daardoor een Wajong-uitkering gekregen. Mijn revalidatie was zwaar, maar ik heb ontzettend veel geleerd en ik had veel steun aan mijn familie en vrienden en gelukkig had ik een erg leuke revalidatiearts en ergotherapeut, die er mede voor gezorgd hebben dat ik zover ben gekomen.

In die tijd ben ik begonnen met striptekenen. In eerste instantie deed ik dat voor mezelf, want ik wilde mijn revalidatieproces graag tekenen, maar toen ik de tekeningen aan mijn ergotherapeut liet zien, was zij erg enthousiast en niet veel later verscheen mijn eerste strip op de speciale jongerenwebsite van het revalidatiecentrum. Daar was ik natuurlijk erg trots op en zo kwam het dat ik dingen over mijn leven met hersenletsel wilde uitleggen. Ik ben toen gaan "strippen" (lees: stripbloggen) over mijn leven met hersenletsel. In de strips komen verschillende onderwerpen aan bod: overprikkeling, ergotherapie, evenwichtsproblemen, problemen met executieve hersenfuncties, maar ook het rouwproces over het verliezen van je oude leven heb ik opgetekend. Ik probeer altijd te tekenen met humor en positiviteit.

Mijn strips werden gedeeld door de website van Hersenletsel-uitleg en later pikte zelfs de Hersenstichting mijn stripverhalen op. Toen heb ik de strips opgestuurd naar een uitgeverij en zij hebben deze strips uitgegeven in het stripboek "Alles op z'n kop"! Dus ondanks dat mijn CV, op veel levenslessen na, helemaal niet denderend is, ben ik nu wel een gepubliceerd striptekenaar en auteur, haha!

Eric vroeg aan mij of mijn hersenletsel mij veranderd heeft en hoe ik ervoor zorg dat het hebben van NAH verdraagzamer is. Ik denk niet dat ik wezenlijk veranderd ben. Mijn vrienden zeggen altijd dat ik nog steeds diezelfde vrolijke, enthousiaste en positieve Manon ben van voor mijn ongeluk en dat vind ik altijd een mooi compliment. Laatst zei ik tegen een vriendin: ik ben zo blij dat jullie nog komen en zij antwoordde: "dat ligt natuurlijk ook aan jou, we vinden het ook leuk om te komen, want als je een ouwe zeikerd was geworden, dan kwamen we misschien wel niet." En daar moesten we toen erg om lachen. Wel geniet ik nu meer van de kleine dingen en ik merk dat ik ook erg gebaat ben bij een goed ritme. Ik ben vaak buiten met mijn hond en ik zorg ook altijd dat ik mijn conditie op peil hou.

Mijn NAH is verdraagzamer door alle lieve mensen om mij heen en ik probeer ook om af en toe eens stil te staan en te kijken naar hoe ver ik ben gekomen. Via de kerk hielp ik twee jaar geleden een Syrisch gezin met Nederlands leren. Dit is even stopgezet omdat ik nu weer een traject volg in het ziekenhuis voor mijn duizeligheid en evenwichtsproblemen (ook een gevolg van mijn letsel), maar als ik klaar ben in het ziekenhuis, wil ik graag weer een taalbuddy voor iemand worden. Ik merk namelijk dat ik ook graag iets doe wat zingeving geeft. Met mijn strips probeer ik natuurlijk ook mensen te helpen en ik krijg ook nog steeds veel leuke reacties op mijn stripboek.

Hieronder zal ik mijn strip "Golfsurfers" over mijn revalidatie- en rouwproces delen. Ben je benieuwd naar meer strips? Op instagram kun je mij volgen @manon.stript en mijn stripboek "Alles op z'n kop" is online te koop bij o.a. de Bruna en bol.com