Nah verhaal van Katja de Kok-Berntsen

Lees het verhaal van Katje die op jonge leeftijd een cva heeft gekregen.

Het is heel emotioneel om er aan terug te denken maar ik vind dat ik het moet doen voor mezelf en anderen. Ik wil mijn verhaal graag delen.

Ik ben Katja, momenteel 30 jaar.Zelf ben ik praktijkverpleegkundige bij de huisarts (dus ik zie regelmatig mensen met nah) en ik heb op 25 jarige leeftijd een CVA gehad.

Op het moment dat ik met nah werd geconfronteerd had ik een 38 urige werkweek, bij 3 verschillende banen, net begonnen bij een nieuwe werkgever en laatst contract voor vast contract. Op dat moment woonde ik nog thuis bij mijn beiden ouders.

6 oktober 2016: De hele dag voelde ik me al niet helemaal fit en had hoofdpijn dus was blij dat ik na een halve dag naar huis kon (wat mijn gewone werkdag was). Onderweg naar huis, zat in de auto, moest ik een noodstop maken op een rotonde en voelde ik me heel wazig worden en werd de hoofdpijn nog erger (ik dacht aan een paniekaanval). Mijn rechter zijden deed niet meer wat ik wilde dus ik heb mijn versnelling in zijn 2 gezet en zo ben ik rustig (nog 5 min) naar huis gereden. Met heel gecontroleerd kijkend wat ik deed. Netjes achteruit ingeparkeerd, ik ben thuis (opgelucht).

Eenmaal thuis probeerde ik uit mijn auto te komen om naar binnen te lopen, gaat niet, kon geen stap zetten (waarom lukt dit nou niet?). Mama bellen, waarbij mijn mobiel elke keer uit mijn hand viel (wat vreemd..). Ik kon ook niet meer op mijn woorden komen, mijn moeder al met jas aan om naar mijn werk te rijden. Uiteindelijk mijn vader gebeld, uit kunnen brengen dat ik achter onze buurjongen geparkeerd stond (ik ben hier), weer telefoon van de grond geraapt. Geen gehoor meer van ouders... Deur van de auto gaat open, yes ze begrepen me (overweldigd in tranen uitgebarsten en niet meer gestopt).

Geen gesprek kunnen voeren alleen maar 'noodstop' 'waar je rond gaat' (rotonde). Naar bijrijders stoel geklommen, mama auto dichter bij huis geparkeerd, papa me uit de auto gehesen en op de bank gezet. Mama (werkzaam als assistente bij de huisarts) testjes gedaan, 'raak je neus aan met 1 vinger, glimlach eens, kan je je arm optillen', even 10 min in slaap gevallen op de bank. Nogmaals testjes, nog steeds niet uit woorden komen. Huisarts gebeld: ga maar direct naar seh. Gelukkig wonen mijn ouders in de achtertuin van het Leyenburg ziekenhuis dus binnen 5 min waren we er, ik kon ondertussen wel weer voorzichtig lopen.

Eerste hulp, ik moest mee naar achter. (Volgende deel tot aan operatie weet ik niet meer maar is me later vertelde) Diverse scans, niet eerste infarct, je moet geopereerd worden.

(Rest weet ik wel weer) Op bed naar operatiekamer, arts wilde net naar huis gaan, maar gelijk weer in pak gehesen. Vrouw tegen me praat 'Blijven liggen en zo stil mogelijk', via lies propje weggehaald; hele erge hoofdpijn! De vrouw die tegen me blijft praten 'Gaat goed meisje, we zijn bijna klaar, nog even stil blijven liggen'. Van de OK af naar kamer alleen, mama mag weer bij me. Of het goed gaat met me 'ja hoor, kan weer zinnen maken, half Nederlands half Engels', dan gaat ze even naar huis om wat spulletjes te halen voor me en te eten, ik moet blijven.

Ik lig op de intensive care, komen veel artsen bij me kijken, moet een uur op mijn rug blijven liggen zodat de wond goed kan helen. Na een tijdje, ik was in slaap gevallen en was het ineens donker. Mama is terug met papa, mijn broer en schoonzusje en mijn vriend (waren net 3 maanden samen). Hadden spulletjes voor me meegenomen die ik nodig had en mijn knuffeltje, maar ze wilde ook even bij me kijken. Toen hoorde ik dat ik een CVA had gehad (littekenweefsel geeft 4 infarcts aan), voelde me wel weer oke, alleen heel erg moe. Spraak was makkelijker in Engels (tja is voor iedereen anders laten we maar zeggen), kwam wel weer gedeeltelijk terug, woorden moesten af en toe wat gezocht worden en concentratie is slecht. Iedereen weer naar huis, die nacht (in mijn hoofd) elk half uur iemand aan mijn bed voor testen en vragen.

Na een nacht op de intensive care mocht ik mijn eigen kleding weer aan, werd wel geholpen met aankleden en werd ik naar een gezamenlijke kamer gebracht, ik mocht onder begeleiding ook weer maar het toilet (ipv po, po-stoel). Mama komt heel regelmatig (ze hielp me onder andere met douchen). Na een paar dagen kreeg ik mijn eigen kamer met eigen douche en toilet. Mijn vrienden komen allemaal lang,hadden het gehoord van mama of broer. Heel eenzaam daar maar er kwam iedere dag wel iemand langs en als ik smiddags of savonds een paniekaanval kreeg kon ik mijn ouders bellen.

Nog een week in het ziekenhuis gebleven en door naar Sophia revalidatie (nu Basalt), daar een half jaar moeten revalideren. Alles opnieuw moeten leren, mocht niet eens alleen een rondje lopen tot de fysio de goedkeuring gaf. Ik mocht steeds meer zelfstandig en ik was dolgelukkig, ik zag zelf ook in dat ik er goed vanaf was gekomen.

Mama ondertussen alles met mijn werk geregeld en ze zorgde dat het bezoek niet te veel werd voor me. Nieuwe baan opgezegd, oude baan reïntegreren, contract niet verlengd vanaf sept 2017. Helaas zonder werk, wel uitkering. Opnieuw solliciteren, baan gevonden voor 4 uur met uitbreidingsmogelijkheden. Eerlijk verteld dat ik professional en ervaringsdeskundige was, aangenomen en mocht beginnen vanaf 1 sept 2017. Werkgeefster heel behulpzaam, kijkt heel erg naar wat ik wel en niet kan.

Ik heb even een aantal rijlessen genomen maar mag nu weer zelfstandig autorijden.

Huidige situatie:

-Woon samen met mijn vriend/man (sinds febr 2018), zijn vorig jaar getrouwd (juli 2020). Samen met onze 2 konijntjes (Balou en Lady), ik noem het vaak mijn support bunnies.

- Financieel regelt mijn man het huishouden en de rest regel ik (soms met zijn hulp).

- Heb een vast contract bij diezelfde baan voor 12 uur en kan mogelijk nog wat uitbreiden.

- Nog steeds snel moe, af en toe ben ik op zoek naar woorden en wordt ik snel geïrriteerd (zeker als ik over mijn eigen grenzen ga). Soms kan ik wat verkeerd reageren maar heb er erna gelijk spijt van, mijn man gaat hier goed mee om.

- Regelmatig ben ik wel ook wat angstig na alles wat er gebeurt is.

Dit is mijn verhaal. Ik ben dolgelukkig hoe ik eruit ben gekomen maar weet ook zeker dat ik heel veel geluk heb gehad.

Met vriendelijke groeten,

Katja

Follow Lifevita