NAH verhaal van Yvonne Engels

''Tijdens het lesgeven kreeg ik een herseninfarct''

Mijn naam is Yvonne Engels

Ik ben 61 jaar en ben getrouwd en heb 1 zoon Loek van 27 jaar en Celliste van beroep. In mei 2012 ben ik getroffen door een herseninfarct tijdens het lesgeven.Ik kreeg ineens een verdoofd gevoel in mijn linkerhand en kon hem even later niet meer bewegen. Ik dacht dat het wel weg zou trekken maar dat was niet zo, de volgende dag was het nog niet weg en ben ik naar de huisarts gegaan. Ik vroeg hem mijn bloeddruk te meten en die bleek torenhoog te zijn hij zei kom morgen nog eens terug je hebt vast “witte jassen angst”

Weer thuisgekomen viel ik steeds en kon ik niet meer ophouden met huilen en liet alles uit m’n handen vallen. Mijn man en zoon besloten toen 112 te bellen de ambulance kwam en de verpleger zag mij en zei: Oh ik zie het al we gaan onmiddellijk naar het ziekenhuis. Daar ben ik 3 weken geweest en daarna ben ik een half jaar in Adelante gaan revalideren. Ik vond ze daar erg negatief ze zeiden bij alles wat ik vroeg O nee dat kun jij toch nooit meer. Toch heb ik daar veel dingen geleerd zodat ik mezelf thuis redelijk goed kan redden met hulp van mijn man en zoon.

Mijn motto is nu: geef nooit op want ik merk nog iedere dag verbetering. Ik oefen veel om weer te kunnen lopen zonder stok en om mijn hand en arm weer te kunnen inzetten. Ik krijg goede hulp en therapie bij Henry Honné in Horn hij geeft mij veel vertrouwen.

Vorig jaar heb ik meegedaan aan de Brainwalk en 1 km gelopen dat wil ik de volgende Brainwalk nog beter gaan doen. Gelukkig ben ik een optimistisch persoon en kan ik nog van heel veel dingen in het leven intens genieten ondanks mijn linkszijdige verlamming. Ik doe erg leuk vrijwilligerswerk in het museum aan het vrijthof in Maastricht dat geeft me veel voldoening. Soms denk ik er over om een nieuwe studie te gaan volgen daar zou ik wel zin in hebben.

Ik ben voor 100% afgekeurd wat mijn werk betreft en het cello spelen zal mij nooit meer gaan lukken denk ik, maar zeg nooit nooit.

Ik ben nog steeds erg boos op mijn huisarts en ben er van overtuigd dat als hij mij meteen doorgestuurd had naar het ziekenhuis dat ik minder restverschijnselen zou hebben gehad. Ik kan gelukkig goed denken en praten. Daarin is eigenlijk niks veranderd maar ik ben wel erg snel moe en moet alles goed plannen. Gelukkig kan ik ook weer auto rijden al zijn het maar kleine stukjes ik loop en sport zo veel ik kan.

Ik maak er het beste van zoals het nu is en prijs me gelukkig met mijn familie en vrienden om me heen. Mijn moeder stierf op haar 54e aan een hersenbloeding dat is mij bespaard gebleven.

Inmiddels is mijn lieve man en steun en toeverlaat in 2017 plotseling overleden. Toch red ik me in m’n eentje wel met hulp van vriendinnen en buren. Ik kom er steeds vaker achter dat ik meer kan dan ik dacht en dat er niks anders opzit dan te accepteren hoe de dingen nu zijn.

Follow Lifevita